Η παχυσαρκία μέσα από το φακό

«Από την εμπειρία μου, ακούς ανθρώπους που έχουν υποστεί κακοποίηση ή τραύμα ή κάποιο περιστατικό και το φαγητό ήταν ένα δεκανίκι γι' αυτούς. Το δικό μου τραύμα ήταν όταν πέθανε η γιαγιά μου σε ηλικία εννέα ετών. Στεκόμουν στο σχολείο και την περίμενα να με πάρει, αλλά δεν ήρθε ποτέ γιατί πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα. Και από τότε κατηγορώ τον εαυτό μου για τον θάνατό της.

Η μητέρα μου, με όχημα την αγάπη, μου έλεγε ότι δεν μπορούσα να φορέσω ορισμένα ρούχα. Προσπαθούσα να φορέσω ρούχα που φορούσαν οι φίλες μου και μου έλεγε ότι δεν μπορώ να τα φορέσω, επειδή η σιλουέτα μου είναι διαφορετική από τη δική τους. Τόνιζε ότι ήμουν διαφορετική και με έκανε να το καταλάβω πολύ καλά.

Είμαι τόσο παθιασμένη με την κόρη μου, την Έμιλι. Δεν θέλω να έχει ποτέ πρόβλημα με την εμφάνισή της, δεν θέλω να της βάλω στο μυαλό ότι δεν είναι εντάξει έτσι όπως είναι. Όταν άρχισα τις προσπάθειες να μείνω έγκυος, δε σκέφτηκα ότι το μέγεθός μου θα αποτελούσε πρόβλημα. Εννοώ, κανείς δεν ξέρει αν μπορεί να κάνει παιδί. Τελικά, δεν υπήρχε θέμα και έμεινα έγκυος. Ένιωθα καλά και δεν με ενοχλούσε πια τόσο η κοιλιά μου, επειδή υπήρχε ένα μωρό εκεί μέσα. Με έκανε να δω το σώμα μου με διαφορετικό τρόπο».

«Πήγα στο πανεπιστήμιο νούμερο 14 και επέστρεψα νούμερο 18. Ξενυχτούσα πολύ, έτρωγα και πληκτρολογούσα- κάτι που δεν πρέπει να κάνετε ποτέ. Στο τελευταίο έτος, ο καλύτερός μου φίλος πέθανε. Τότε ήταν που έπιασα πάτο. Δεν ήμουν πια κοινωνική. Έχασα την όρεξή μου για πολύ καιρό. Όταν την ξαναβρήκα, έτρωγα όλα τα λάθος πράγματα τη λάθος στιγμή- απλά δεν με ένοιαζε.

Μου έδωσαν το ρόλο της νοσοκόμας σε ένα μια σειρά. Μου τηλεφώνησαν δύο ημέρες πριν από τα γυρίσματα και μου είπαν ότι δε θα με πάρουν τελικά. Όταν ρώτησα γιατί, μου είπαν: «Επειδή συνειδητοποιήσαμε ότι η στολή της νοσοκόμας δε σου κάνει». Ήμουν εντελώς συντετριμμένη και σοκαρισμένη. Σκέφτηκα πόσο φτηνό ήταν όλο αυτό, επειδή είχα ήδη πάρει τον ρόλο και είχαν όλες τις μετρήσεις μου. Δε θέλω να αισθάνομαι ότι είμαι αναγκασμένη να χάσω το μισό μου βάρος για να πάρω έναν έναν ρόλο στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο ή στο θέατρο.

Δεν πρόκειται να κυκλοφορώ γεμάτη τύψεις επειδή είμαι μεγαλύτερη από τον μέσο άνθρωπο. Ναι, είμαι μεγαλόσωμη. Ελπίζω να χάσω βάρος, αλλά όσο είμαι έτσι δεν πρόκειται να πάθω κατάθλιψη».

«Το ιδανικό μου βάρος υποτίθεται ότι είναι περίπου 80 κιλά, αλλά ποτέ στη ζωή μου δεν ζύγιζα τόσο και δεν ξέρω πώς θα το πετύχω. Αλλά προχωράω και ζυγίζομαι τακτικά για να συνεχίσω να χάνω βάρος.

Οι άνθρωποι συχνά χτυπάνε το στομάχι σας και λένε, «Βλέπω ότι γυμνάζεσαι εκεί πέρα». Είναι αγενές. Υπάρχει μια αγένεια σε αυτό, ενώ αν είχα Πάρκινσον δεν θα με κρατούσαν για να σταματήσω να τρέμω.

Έχω βαρεθεί να μου λένε να τρώω λιγότερο και να γυμνάζομαι περισσότερο. Κάνω ό,τι μπορώ: τρεις φορές γυμναστική την εβδομάδα, ποδηλασία δύο φορές την εβδομάδα, περπάτημα κάθε δεύτερη εβδομάδα, δεν τρώω ανθυγιεινό φαγητό, μαγειρεύω όλα τα μου τα γεύματα. Δίνω τον καλύτερό μου εαυτό».