«Πάντα ήμουν ο μεγάλος. Μεγάλωσα ως το χοντρό παιδί του σχολείου και αυτή η εικόνα με ακολούθησε στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο και στην ενήλικη ζωή».

Ενώ πάντα ήξερα ότι ήμουν διαφορετικός και ήμουν υποχρεωμένος να προσπαθήσω να κάνω κάτι γι' αυτό, επηρεάστηκα επίσης σε μεγάλο βαθμό από αντιφατικά μηνύματα σχετικά με την αρρενωπότητα, την υγεία των ανδρών και το σώμα μου. Ως άντρας, το σώμα μου υπήρξε τόσο το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όσο και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου.

Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή μου, είναι σαφές ότι οι πεποιθήσεις μου σχετικά με το ότι είμαι άνδρας έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πάθησής μου.
 

Κλείστε τα μάτια σας και ταξιδέψτε μαζί μου πίσω στο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του '90. Φανταστείτε ότι είστε ένα 10χρονο αγόρι που ονειρεύεται να γίνει Power Ranger ή Ninja Turtle. Έχεις το Donkey Kong να παίζει στο Super Nintendo και φοράς ένα φωσφοριζέ μπλουζάκι.

Τι μαθαίνει αυτό το μικρό αγόρι για τη θέση του στον κόσμο; Ποια είναι τα μηνύματα που λαμβάνει σχετικά με το να είναι αγόρι και να γίνεται άντρας;

Μεγαλώνει σε μια κοινωνία, μια κοινότητα και ένα σπίτι που του μαθαίνει να εκτιμά το να είναι μεγαλόσωμος και δυνατός, γενναίος και επιθετικός. Μαθαίνει ότι πρέπει να είναι υπεύθυνος και αξιόπιστος, προστάτης και πάροχος. Αυτές είναι οι ανδρικές ιδιότητες που εκπαιδεύεται να κατανοεί.
 

Αλλά τι γίνεται αν δεν ταιριάζετε σε αυτό το καλούπι; Τι γίνεται αν το σώμα σας δεν ταιριάζει με το παραδοσιακό ανδρικό πρότυπο; Τι γίνεται αν το μόνο που βλέπει ο κόσμος είναι ένα μεγάλο σώμα; Ένα χοντρό και διαφορετικό άτομο;

Ήμουν εκείνο το παιδί και τώρα είμαι αυτός ο άνδρας. Και μπορώ να σας πω ότι είναι μεγάλη σύγκρουση να σε συγχαίρουν και να σε ντροπιάζουν για το σώμα σου .

Να ενθαρρύνεσαι να είσαι μεγαλόσωμος και να χρησιμοποιείς το μέγεθός σου προς όφελός σου, παράλληλα με την κοινή γνώμη που υποστηρίζει ότι είσαι ελαττωματικός και φταις για το μέγεθός σου. Να σου δίνονται δυνατά και ισχυρά παρατσούκλια όπως γίγαντας ή θηρίο, αλλά και να σε υποτιμούν με άσχημα παρατσούκλια, όπως «χοντρούλης», «γουρουνάκι» ή «χοντροκώλης».

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ αυτού του θετικού, ικανού και ενθαρρυντικού ανδρικού ρόλου και του τρομερού, ντροπιαστικού, υπερβολικά μεγάλου σώματος. Τα αντιφατικά μηνύματα μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη σύγχυση: «Πρέπει να γίνεις μεγαλύτερος και δυνατότερος, αλλά, επίσης, χάσε λίγο βάρος και γίνε μικρότερος, γιατί τώρα είσαι πολύ μεγάλος.»

Αυτό που κάνει αυτά τα μηνύματα ακόμη πιο επιβλαβή και επικίνδυνα είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις για το πώς να «διορθώσεις» τον εαυτό σου, πώς να ισορροπήσεις ξανά την εικόνα του μεγάλου, δυνατού, αρρενωπού άντρα. Το μόνο που ακούς είναι: «Γίνε άντρας, προσπάθησε περισσότερο, σήκωσε βαριά πράγματα, ίδρωσε» και άλλα παρόμοια.

Μεγαλώνοντας με παχυσαρκία, είχα την τύχη να συμμετέχω σε δραστηριότητες όπου το μέγεθός μου ήταν πλεονέκτημα. Αγωνίστηκα σε αθλήματα όπως το χόκεϊ, το μπέιζμπολ, το ράγκμπι, το αμερικανικό ποδόσφαιρο και η ελεύθερη πάλη, τα οποία ενίσχυσαν τη δυνατή, ισχυρή και επιθετική απεύθυνση για την οποία μόλις μιλήσαμε.

Από πολλές απόψεις, αυτά τα μαθήματα και οι ευκαιρίες ήταν η σωτηρία μου. Με προστάτευσαν από το να βιώσω τον ίδιο βαθμό διακρίσεων, προκατάληψης και κακοποίησης που περιγράφουν κάποιοι από τους συνομηλίκους μου.

Το να είσαι καλός σε ένα άθλημα και να σε επευφημούν ως «μεγάλο», σου παρείχε αυτοπεποίθηση, αυτοαποτελεσματικότητα, θετικές κοινωνικές εμπειρίες και, κυρίως, φίλους.

Ναι, βίωσα τον εκφοβισμό λόγω βάρους όπως κάθε άλλο χοντρό παιδί. Τα παιδιά ήταν κακά, με βασάνιζαν και με έσπρωχναν, έκαναν σκληρά αστεία εις βάρος μου και γενικά δεν με άφηναν να ξεχάσω ότι ήμουν, από μια άποψη, διαφορετικός από αυτά..

Όταν ο εκφοβισμός έγινε βίαιος, έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους, με τη βία αν χρειαζόταν.  Οι εκφοβιστές διορθώνονταν γρήγορα και σπάνια επαναλάμβαναν τον εκφοβισμό.

Κοιτάζοντας πίσω, το μειονέκτημα του να μεγαλώνω σε αυτόν τον κόσμο του στερεοτυπικού ανδρισμού ήταν διττό για μένα: εκτός του ότι πιθανώς συνέβαλε στην εξέλιξη της πάθησής μου, κλόνισε και την ικανότητά μου να ζητήσω βοήθεια.

Έτσι λειτουργούσε: Από τη μία μεριά με ενθάρρυναν να γίνω μεγαλύτερος (μέχρι το σημείο χωρίς επιστροφή). Από την άλλη, έμαθα ότι ως άνδρας έπρεπε να στέκεσαι όρθιος και να διορθώνεις μόνος σου τα πράγματα. Να μη ζητάς βοήθεια. Το να ζητάς βοήθεια αποτελεί αδυναμία και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με αυτό που θέλει η κοινωνία να είσαι.
 

Ως άνδρες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ευκολότερη θέση όσον αφορά την αποδοχή και την εξεύρεση σκοπού για το σώμα μας. Είναι κοινωνικά πιο αποδεκτό για εμάς να έχουμε παραπανίσια κιλά σε σύγκριση με τις γυναίκες, και δεχόμαστε σπανιότερα προσβλητικά σχόλια για το σώμα μας. Ταυτόχρονα, η ιδέα του να είσαι «άρρωστος» και να χρειάζεσαι βοήθεια λόγω της παχυσαρκίας, δεν είναι πλήρως αποδεκτή από τους άντρες..

Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον φόβο να δείξουμε σημάδια αδυναμίας, έχουμε μια κατάσταση όπου εμείς, οι άντρες, γενικά, δεν αναζητούμε ούτε λαμβάνουμε τη θεραπεία που χρειάζεται για την παχυσαρκία.

Ως αθλητικός τύπος που ενδιαφερόταν για την επιστήμη και το σώμα, σπούδασα κινησιολογία στο πανεπιστήμιο- τη μελέτη δηλαδή του σώματος σε κίνηση, γνωστή και ως επιστήμη της άσκησης. Ενώ η νόσος μου εξελισσόταν, συνέχισα να μελετώ την υγεία, τη διατροφή και την άσκηση.

Ολοκλήρωσα το διδακτορικό μου με έμφαση στην παχυσαρκία. Κατά ειρωνεία της τύχης, σε αυτό το αποκορύφωμα της γνώσης, ήμουν επίσης στο αποκορύφωμα της νόσου, ζυγίζοντας πάνω από 350 λίβρες (σχεδόν 160 κιλά). Ήμουν υπερτασικός, είχα σοβαρή υπνική άπνοια και με βασάνιζε η αίσθηση ότι το πάχος μου ρουφούσε τη ζωή

 
Όσο ήμουν κολλημένος στο στερεότυπο του «φτιάχνω τα πάντα μόνος μου», αρνήθηκα να θεωρήσω την παχυσαρκία μου νόσο. Άφησα τον εγωισμό και τη μάτσο κοσμοθεωρία μου να καθυστερήσουν τη σωστή διαχείριση της κατάστασής μου. Επέτρεψα στον εαυτό μου να αρρωσταίνει όλο και περισσότερο, από πείσμα. Και αυτό παραλίγο να κοστίσει τη ζωή μου.

Ήμουν τόσο άρρωστος, που ξυπνούσα κάθε πρωί και αναρωτιόμουν αν σήμερα ήταν η μέρα που το πάχος θα με σκότωνε. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα τα κατάφερναν τα παιδιά μου χωρίς τον πατέρα τους.

Ήμουν τόσο άρρωστος, που ξυπνούσα κάθε πρωί και αναρωτιόμουν αν σήμερα ήταν η μέρα που το πάχος θα με σκότωνε. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα τα κατάφερναν τα παιδιά μου χωρίς τον πατέρα τους.

Δε θα έπρεπε, με όλες τις γνώσεις μου, να μπορώ να κάνω κάτι για την παχυσαρκία; Το σώμα μου εξέπεμπε το μήνυμα ότι η γνώση δεν είναι αρκετή.

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, είχα ενστερνιστεί την κουλτούρα της δίαιτας και της άσκησης. Επέμενα ότι η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα θα μπορούσαν να εξαφανίσουν την παχυσαρκία μου. Ότι αν λιμοκτονούσα και ίδρωνα αρκετά, αν μπορούσα να υπομείνω αρκετή ταλαιπωρία και το ήθελα πολύ, θα μπορούσα να θεραπευτώ.

Όσο ήμουν κολλημένος στο στερεότυπο του «φτιάχνω τα πάντα μόνος μου», αρνήθηκα να θεωρήσω την παχυσαρκία μου νόσο. Άφησα τον εγωισμό και τη μάτσο κοσμοθεωρία μου να καθυστερήσουν τη σωστή διαχείριση  της κατάστασής μου. Επέτρεψα στον εαυτό μου να αρρωσταίνει όλο και περισσότερο, από πείσμα. Και αυτό παραλίγο να κοστίσει τη ζωή μου.

Ήμουν τόσο άρρωστος που ξυπνούσα κάθε πρωί και αναρωτιόμουν αν σήμερα ήταν η μέρα που το πάχος θα με σκότωνε. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα τα κατάφερναν τα παιδιά μου χωρίς τον πατέρα τους.

Δεν είμαι μόνος μου σε αυτό. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνδρες εκεί έξω που απλά αγνοούν ή αρνούνται να φροντίσουν την υγεία τους επειδή δεν είναι αρρενωπό να ζητήσουν βοήθεια. Παχυσαρκία, ψυχική υγεία, έλεγχος για χρόνιες παθήσεις… μπορεί να είναι το οτιδήποτε. 

Μπορεί κανείς να ελπίζει ότι, όπως εγώ, θα συνειδητοποιήσουν ότι μόνο αν βάλουν στην άκρη την υπερηφάνεια τους και αντιμετωπίσουν ευθέως το πρόβλημά τους, θα μπορέσουν να το ξεπεράσουν.

Το 2014, έκανα γαστρική παράκαμψη στο πλαίσιο της θεραπείας της παχυσαρκίας. Η προεγχειρητική φάση ήταν έντονη, με πολλά ραντεβού και συναντήσεις. Στην αρχική συνεδρία προσανατολισμού συμμετείχαν σχεδόν 50 άτομα, εκ των οποίων μόνο 3 ήταν άνδρες.

Κρίνοντας από τους ανθρώπους που συνάντησα στις αίθουσες αναμονής καθώς συνέχιζα τα βαριατρικά ραντεβού, αυτό δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο. Είμαι επίσης μέλος σε διάφορες ομάδες υποστήριξης, και σε αυτές όχι περισσότερα από 1 στα 5 μέλη τείνουν να είναι άνδρες.

Εάν εξετάσετε την παχυσαρκία σε όλο τον πληθυσμό, δε θα δείτε την ίδια κατανομή με βάση το φύλο. Αυτό μας λέει ότι οι άνδρες δεν αναζητούν θεραπεία ή δε ζητούν βοήθεια. Με τη σύνθετη και χρόνια φύση της νόσου, φοβάμαι ότι πολλοί περισσότεροι άνδρες αντιδρούν όπως εγώ- αφήνουν τη νόσο να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, θεωρώντας ότι το να ζητάς βοήθεια αποτελεί ένδειξη αδυναμίας.

Σε άλλες κατηγορίες νόσων (ψυχική υγεία, για παράδειγμα) καταβάλλονται προσπάθειες για την εξάλειψη του στίγματος που συνδέεται με το να ζητάς και να λαμβάνεις βοήθεια ως άνδρας. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο με την παχυσαρκία και τις διάφορες διαθέσιμες θεραπείες.

Πρέπει οι άντρες να αναγνωρίσουν ότι είναι εντάξει να ζητούν βοήθεια.

Αυτό θα απαιτήσει από τους άντρες να αγκαλιάσουν την πολύπλευρη φύση τους. Ένας άντρας μπορεί να είναι δυνατός και έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα να χρειάζεται τη δύναμη και τη γνώση των άλλων – ειδικά όταν διακυβεύεται η υγεία του.

Χρειαζόμαστε περισσότερους άντρες να προσθέτουν τη φωνή τους στο σύνολο, να μιλούν ανοιχτά και να απαιτούν κάτι καλύτερο. Και χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες που να δείχνουν το δρόμο και να δίνουν το παράδειγμα ότι η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας δεν είναι κάτι που πρέπει να κάνει κάποιος μόνος του.

Επειδή η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ανδροπρεπές ή πιο ισχυρό από το να είσαι αρκετά γενναίος ώστε να δείξεις ευάλωτος, από το να μιλάς ανοιχτά για όλες τις πτυχές της υγείας σου.