Fyrirlitningin á líkama mínum og sjálfri mér byrjaði snemma. Mér
fannst ekki vera pláss fyrir mig í heiminum af því að ég var svo feit.
Þess vegna hef ég alltaf horft á þyngdina mína og útlitið – og fundist
ég alveg ómöguleg. Það varð til þess að ég fékk átröskun á unga aldri,
sem hefur fylgt mér nánast allt mitt líf. Ég skammaðist mín fyrir að
vera of þung, en í staðinn fyrir að tala um það við einhvern borðaði
ég bara ennþá meira. Vendipunkturinn verður þegar ég fer að opna mig
og þori að tala um hvað ég eigi erfitt og að ég þurfi hjálp – og þá
fyrst kemst ég út úr vítahringnum.
Ég hef haldið, alveg síðan ég var barn, að ég hafi verið mjög þung,
en núna þegar ég er 41 árs og skoða myndir af sjálfri mér þegar ég var
barn og ung, sé ég að ég var í rauninni ekki svo stór. Ég var ekki
tággrönn eða jafn grönn og margir aðrir, en ég var alls ekki með ofþyngd.
Tilfinningin um að vera ómöguleg byrjaði snemma og ég byrjaði að
borða til að fá frið og eftirá kastaði ég upp af skömm. Á
unglingsárunum þyngdist ég meira og meira og eftir nokkrar erfiðar
meðgöngur var ég einhverstaðar á milli ofþyngdar og offitu. Á sama
tíma var mikið að gera í vinnunni og þess vegna hélt ég að streita
væri orsökin fyrir ofþyngdinni. Að lokum sagði ég við sjálfa mig: „Ég
skipti um vinnu og þá leysist þetta allt saman.“ En það gerðist að
sjálfsögðu ekki.
Þegar ég komst að því að það voru ekki eingöngu streita og vinna sem
gerðu mér erfitt fyrir, sagði ég náinni vinkonu minni frá því að ég
ætti örugglega við vandamál að stríða. Hún hlustaði á mig og talaði
við mig þangað til ég var tilbúin að tala við fagaðila. Þá fóru
hlutirnir að breytast af alvöru. Það var eins og stungið væri á kýli
og það komu sprungur í allt. Þá var ég tilbúin til að horfast í augu
við vandamálin og fá hjálp.
Ég byrjaði hjá starfssálfræðingi sem gerði áætlun um hvað ég ætti að
gera til að komast í meðferð við átröskuninni. Ég óskaði sjálf eftir
offituaðgerð, en var vísað frá vegna þess að ég þyrfti að taka á
átröskuninni fyrst, sem er skiljanlegt.
Áætlunin fól í sér að ég færi til heimilislæknisins af því að ég
þurfti að fá tilvísun. Það hef ég alltaf verið hrædd við, af því að ég
skammaðist mín svo mikið fyrir að vera of þung, því ég myndi heyra að
ég ætti bara að „loka munninum og lyfta rassinum“. Ef það væri svo
auðvelt hefði ég séð sjálf um mitt eigið þyngdartap. En með stuðningi
starfssálfræðingsins varð ég nógu hugrökk til þess að fara til
heimilislæknisins og segja frá mínum erfiðleikum þannig að hægt var að
hjálpa mér áleiðis.
Eftir að ég var komin inn í kerfið, hitti ég frábærar manneskjur sem
hugsuðu um mig og komu mér í rétta meðferð. Ég var opin, varnarlaus og
tilbúin til að gera allt sem mér var sagt. Það var mikil vinna, en
líka það besta sem ég hef nokkru sinni gert fyrir sjálfa mig. Á þeim
tímapunkti var ég tilbúin til að gera hvað sem var til að líða betur
og þess vegna tókst mér að líða betur. Ég er mjög þakklát fyrir það að
ég skuli hafa fengið tækifæri til að fá meðferð. Það var rosalega
erfitt, en það hefur líka bjargað lífi mínu.
Eftir meðferðina fór ég í nám um sjálfsvirðingu og nám í matarráðgjöf
og hélt áfram að vinna í sjálfri mér. Það hefur tekið mörg ár að
komast þangað sem ég er nú, en ég finn að því opnari sem ég er með
átröskunina og ofþyngdina, því minna tabú er það. Ég verð að taka
sjálfri mér eins og ég er, því hvernig eiga aðrir að taka mér eins og
ég er ef ég geri það ekki sjálf? Ég er ennþá með ofþyngd, en ég horfi
ekki svo mikið á kílóin í sjálfu sér, heldur á það að vera heilbrigð
og lifa virku lífi að eins miklu leyti og hægt er með dálítið af aukakílóum.
Mitt besta ráð til annarra í sömu stöðu er að tala um þetta við
einhvern sem maður treystir og opna sig fyrir viðkomandi. Það getur
t.d verið góð vinkona, einhver sem er í sömu aðstöðu eða fagaðili, ef
þú hefur hugrekki til þess. Þegar maður hefur sagt það upphátt, hefur
maður oft tekið fyrsta skrefið í átt að því að líða betur.